مهم است که به یاد داشته باشید :
واکنش‌های کودکان به ضربه به شدت تحت‌تاثیر واکنش‌های بزرگسالان به ضربه روحی قرار دارند .
افراد از فرهنگ‌های مختلف ممکن است روش‌های خود برای واکنش به تروما را داشته باشند .
واکنش‌های معمول عموما ً با تجربه به ضربه روحی در میان کودکان :
کودکان زیر ۵ سال و زیر ممکن است به چند روش از جمله :
نشان دادن نشانه‌هایی از ترس
چسبیده به والد یا مراقب
گریه کردن یا جیغ زدن
لرزان یا لرزان
بی‌هدف حرکت می‌کنند.
بی‌حرکت شدن
پس از بازگشت به رفتارهای جوان‌تر ،
Thumbsucking
Bedwetting
از تاریکی وحشت دارم .
کودکان ۶ تا ۱۱ سال ممکن است با آن‌ها واکنش نشان دهند :
خودشان را جمع و جور می‌کنند
آرام شدن در اطراف دوستان ، خانواده و معلمان
کابوس یا دیگر مشکلات خواب
امتناع از رفتن به رختخواب
عصبانی شدن یا disruptive شدن
داشتن خشم و عصبانیت
آغاز مبارزات
قادر به تمرکز نیست
امتناع از رفتن به مدرسه
ناله کردن از مشکلات جسمی
توسعه ترس‌های بی‌مورد
افسرده شدن
ابراز جرم نسبت به آنچه که اتفاق‌افتاده است
احساس احساسی و احساسی
انجام تکالیف بد با مدرسه و تکالیف
از دست دادن علاقه به فعالیت‌های سرگرم‌کننده .
نوجوانان در سن ۱۲ تا ۱۷ سالگی ممکن است با آن‌ها واکنش نشان دهند :
داشتن flashbacks به این رویداد ( flashbacks ذهن از دیدن رویداد است )
کابوس یا دیگر مشکلات خواب
اجتناب از یادآوری رویداد
استفاده از مواد مخدر ، الکل و یا تنباکو
گستاخ بودن، بی‌احترامی ، و یا رفتار کردن ( رفتار کردن)
داشتن شکایات جسمی
احساس تنهایی و یا گیجی
افسرده بودن
عصبانی بودن
از دست دادن علاقه به فعالیت‌های سرگرم‌کننده
با افکار خودکشی .
نوجوانان ممکن است احساس گناه کنند . آن‌ها ممکن است احساس گناه کنند تا مانع از جراحت یا مرگ نشوند . آن‌ها همچنین ممکن است فکر انتقام داشته باشند .
اعضای جامعه چگونه پس از یک حادثه ضربه می‌توانند این کار را انجام دهند ؟
اعضای جامعه با کمک به کودکانی که خشونت یا بلایای طبیعی را تجربه می‌کنند نقش مهمی ایفا می‌کنند . آن‌ها به کودکان در کنار آمدن با ضربه روحی کمک می‌کنند و از آن‌ها در برابر قرار گرفتن در معرض آسیب بیشتر محافظت می‌کنند .
مهم است که به یاد داشته باشید :
کودکان باید اجازه دهند احساسات خود را بیان کرده و در مورد این رویداد بحث و تبادل نظر کنند، اما مجبور نباشند .
اعضای جامعه باید احساسات خود را شناسایی کرده و به آن‌ها رسیدگی کنند ؛ این امر ممکن است به آن‌ها اجازه دهد تا به شکلی موثرتر به دیگران کمک کنند .
اعضای جامعه همچنین می‌توانند از ساختمان‌ها و موسسات خود به عنوان محل جمع‌آوری حمایت استفاده کنند .
اعضای جامعه می‌توانند به مردم کمک کنند تا منابع را شناسایی کرده و به نقاط قوت اجتماعی و منابعی که امید را حفظ می‌کنند تاکید کنند .
اعضای جامعه باید نسبت به موارد زیر حساس باشند :
رفتار دشوار
احساسات قوی
واکنش‌های فرهنگی مختلف .
اعضای جامعه می‌توانند به پیدا کردن متخصصان سلامت روانی کمک کنند :
Counsel
به آن‌ها کمک کنید ببینند این ترس‌ها طبیعی هستند
پیشنهاد درمان
ارائه درمان هنری
به کودکان کمک کنید که مهارت‌های مقابله ، مهارت‌های حل مساله و راه‌های مقابله با ترس را توسعه دهند .
در نهایت ، اعضای جامعه می‌توانند جلسات اولیا را برای بحث در مورد این رویداد ، واکنش کودک ، و اینکه چگونه والدین می‌توانند به فرزند خود و دیگر پشتیبانی موجود کمک کنند ، برگزار کنند .
چگونه بزرگسالان می‌توانند به کودکان و نوجوانان که ضربه روحی را تجربه کرده‌اند ، کمک کنند ؟
کمک به کودکان می‌تواند فورا ً و حتی در صحنه رویداد شروع شود . اغلب کودکان در عرض چند هفته از یک تجربه آسیب‌دیده بهبود می‌یابند، در حالیکه ممکن است برخی دیگر به کمک نیاز داشته باشند. اندوه ، واکنش احساسی عمیق به از دست دادن ، ممکن است ماه‌ها طول بکشد تا حل شود. کودکان ممکن است غم از دست دادن یک دوست ، معلم ، دوست ، یا حیوان خانگی را تجربه کنند . ناراحتی ممکن است با گزارش‌ها خبری یا سالگرد رویداد بدتر یا بدتر شود .
برخی از کودکان ممکن است نیاز به کمک از یک متخصص بهداشت روانی داشته باشند . برخی افراد ممکن است به دنبال انواع دیگر کمک از سوی رهبران اجتماعی باشند . کودکانی را شناسایی کنید که به حمایت نیاز دارند و به آن‌ها کمک می‌کنند این کار را به دست آورند .
مثال‌هایی از رفتارهای مشکل‌ساز می‌تواند وجود داشته باشد :
امتناع از رفتن به مکان‌هایی که آن‌ها را به یاد این رویداد می‌اندازد
بی‌حسی عاطفی
رفتار خطرناک
خشم شدید / عصبانیت
مشکلات خواب از جمله کابوس .
دستیاران بزرگ‌سال باید :
به کودکان توجه کنید
به آن‌ها گوش دهید
قبول / قبول نکردن در مورد احساسات آن‌ها
به آن‌ها کمک کنید تا با واقعیت تجارب خود کنار بیایند .

منبع سایت